Λίγα γαρούφαλα
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Ναζίμ ΧικμέτΜουσική: Μάνος Λοΐζος
Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρεςΣτον κάμπο θα `χουν κιόλας οργώσει τη γηςΡίχνουν το σπόροΈχουν μαζέψει τις ελιέςΌλα ετοιμάζονται για το χειμώναΚι εγώ γεμάτος απ’ την απουσία σουΦορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιώνΠεριμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγόμέσα στην Προύσα
20 Kasım 1945
ŞİİR:Nazım Hikmet RAN
Saksılarda hâlâ tek tük karanfil bulunursa daovada güz nadasları yapıldı çoktan,tohum saçılıyor.Ve zeytin devşirilmekte.
Bir yandan kışa girilmekte,bir yandan bahar fidelerine yer açılıyor.Bense hasretinle doluve büyük yolculukların sabırsızlığıyla yüklüyatıyorum demirli bir şilep gibi Bursada…
Μονάκριβή μου
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Ναζίμ ΧικμέτΜουσική: Μάνος Λοΐζος
Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμομου λες στο τελευταίο σου γράμμα«Πάει να σπάει το κεφάλι μου,σβήνει η καρδιά μου.Αν σε κρεμάσουν, αν σε χάσω θα πεθάνω».
Θα ζήσεις καλή μου, θα ζήσεις.Η ανάμνησή μου μαύρος καπνός
θα διαλυθεί στον άνεμο.
Θα ζήσεις αδερφή
με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου.
Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ένα χρόνο
τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα.
Ο θάνατος ένας νεκρός που τραμπαλίζεται
στην άκρη ενός σχοινιού.
Σε τούτο εδώ το θάνατο
δεν αντέχει η καρδιά μου.
Μα να `σαι σίγουρη πολυαγαπημένη μου
αν το μαύρο και μαλλιαρό
το χέρι κάποιου φουκαρά ατσίγγανου
περάσει στο λαιμό μου τη θηλιά,
άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια
του Ναζίμ να δουν το φόβο.
Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
θα δω τους φίλους μου κι εσένα.
Και δε θα πάρω μαζί μου
κάτω απ’ το χώμα
παρά μόνο την πίκρα
ενός ατέλειωτου τραγουδιού.
Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά,
με τα μάτια πιο γλυκά απ’ το μέλι
τι κάθισα και σου `γραψα
πώς ζήτησαν το θάνατό μου.
Η δίκη μόλις άρχισε
δε κόβουν δα και στα καλά καθούμενα
έτσι το κεφάλι ενός ανθρώπου
σαν να `τανε γογγύλι.
Έλα, έλα μη μου σκας
όλα αυτά `ναι μακρινά ενδεχόμενα.
Έλα και μη ξεχνάς
πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου
δεν κάνει να `χει μαύρες έγνοιες.
Bir tanem!
ŞİİR:Nazım Hikmet RAN
Bir tanem!
Son mektubunda:
“Başım sızlıyor yüreğim sersem!” diyorsun.
“Seni asarlarsa
seni kaybedersem;” diyorsun;
“yaşayamam!”
Yaşarsın karıcığım,
kara bir duman gibi
dağılır hatıram rüzgârda;
yaşarsın,
kalbimin kızıl saçlı bacısı
en fazla bir yıl sürer yirminci asırlarda
ölüm acısı.
Ölüm, bir ipte sallanan bir ölü.
Bu ölüme bir türlü
razı olmuyor gönlüm.
Fakat emin ol ki sevgili;
zavallı bir çingenenin
kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli
geçirecekse eğer
ipi boğazıma,
mavi gözlerimde korkuyu görmek için
boşuna bakacaklar Nâzım’a!
Ben, alaca karanlığında son sabahımın
dostlarımı ve seni göreceğim,
ve yalnız
yarı kalmış bir şarkının acısını
toprağa götüreceğim…
Karım benim! İyi yürekli, altın renkli,
gözleri baldan tatlı arım benim;
ne diye yazdım sana
istendiğini idamımın,
daha dava ilk adımında
ve bir şalgam gibi
koparmıyorlar
kellesini adamın.
Haydi bunlara boş ver.
Bunlar uzak bir ihtimal.
(Paran varsa eğer
bana fanila bir don al,
tuttu bacağımın siyatik ağrısı,)
Ve unutma ki
daima iyi şeyler düşünmeli
bir mahpusun karısı.
Τι όμορφο που ‘ναι να σε συλλογιέμαι
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Ναζίμ Χικμέτ
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι
μέσα απ’ τους θορύβους του θανάτου
και της νίκης
Να συλλογιέμαι εσένανε
μέσα απ’ τη φυλακή
κι έχοντας περασμένα τα σαράντα
Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι
Να το ’να χέρι σου
σ’ ένα ύφασμα γαλάζιο ξεχασμένο,
ξεχασμένο
Και να – να’ μαι στα μαλλιά σου
η ραθυμιά η περήφανη
της Ινσταμπούλ της γης μου
Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι,
να γράφω λόγια σένα,
να σε κοιτάζω πλαγιασμένος
έτσι ανάσκελα μες στο κελί μου
Μια λέξη που ’χες πει
την τάδε μέρα,
στο τάδε μέρος
Όχι η λέξη η ίδια
μα αυτός ο τρόπος που είχε,
που είχε μέσα της
να κλείνει όλο τον κόσμο
Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι
Για σένα θα σκαλίσω ακόμα
τόσα πράγματα
Θα φτιάξω ένα μικρό κουτί,
ένα δαχτυλίδι
Θα υφάνω τρεις οργιές μετάξι
Και ξαφνικά πετιέμαι ορθός
τρέχοντας να χουφτώσω
του παραθυριού τα κάγκελα
Και να φωνάζω στον γαλάζιο ουρανό
της λευτεριάς,
όλα μου τα τραγούδια
που ’γραψα για σένα
Ne güzel şey hatırlamak seni:
Ne güzel şey hatırlamak seni:
ölüm ve zafer haberleri içinden,
hapiste
ve yaşım kırkı geçmiş iken…
Ne güzel şey hatırlamak seni:
bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin
ve saçlarında
vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının…
İçimde ikinci bir insan gibidir
seni sevmek saadeti…
Parmakların ucunda kalan kokusu sarduya yaprağının,
güneşli bir rahatlık
ve etin daveti:
kıpkızıl çizgilerle bölünmüş
sıcak koyu bir karanlık…
Ne güzel şey hatırlamak seni,
yazamak sana dair,
hapiste sırt üstü yatıp seni düşünmek:
filanca gün, falanca yerde söylediğin söz,
kendisi değil
edasındaki dünya…
Ne güzel şey hatırlamak seni.
Sana tahtadan birşeyler oymalıyım yine:
bir çekmece
bir yüzük,
ve üç metre kadar ince ipekli dokumalıyım.
Ve hemen
fırlayarak yerimden
penceremde demirlere yapışarak
hürriyetin sütbeyaz maviliğine
sana yazdıklarımı bağıra bağıra okumalıyım..
Ne güzel şey hatırlamak seni:
ölüm ve zafer haberleri içinde,
hapiste
ve yaşım kırkı geçmiş iken…